Le Figaro – Ανάλυση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1992 δεν παράγει, δεν αναπτύσσεται, δεν έχει ισχύ!
Πέρα από την πολιτισμική παρακμή που φοβούνται οι Αμερικανοί, οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου γίνονται φτωχότεροι και ήδη πληρώνουν το τίμημα για την οικονομική και τεχνολογική μας παρακμή, αναλύει ο Σιρίλ Ντάλμοντ διευθυντής έρευνας στο Ινστιτούτο Thomas More.
{inAds}
Στις 4 Δεκεμβρίου, ο Λευκός Οίκος δημοσίευσε τη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών (NSS 2025), ένα έγγραφο-πλαίσιο που σκιαγραφεί τις αμερικανικές προτεραιότητες όσον αφορά την ισχύ, την άμυνα και τη γεωπολιτική τοποθέτηση για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Αυτή η δημοσίευση έχει συζητηθεί ευρέως και συχνά επικριθεί σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Πιστός στην παράδοση, ο Τραμπ δεν έχει κάνει καμία κίνηση. Αυτό το έγγραφο είναι ιδιαίτερα ταπεινωτικό για εμάς τους Ευρωπαίους.
Σοβαρές υστερήσεις που μας ταπεινώνουν
Με κίνδυνο να δυσαρεστήσουμε κι εμείς, θα θέλαμε ωστόσο να υποστηρίξουμε ότι αυτό το έγγραφο έχει ένα πλεονέκτημα, ότι αναγνωρίζει μια κατάσταση που προσπαθούμε να κρύψουμε από τον εαυτό μας με κάθε τρόπο, αλλά την οποία επιβεβαιώνουν όλοι οι οικονομικοί δείκτες: μια τεράστια τεχνολογική υστέρηση, μια μακροπρόθεσμη οικονομική κατάρρευση, μια απώλεια κυριαρχίας των κρατών μελών και έναν στρατηγικό κατακερματισμό του δυτικού μπλοκ.
Για πρώτη φορά, αυτή η παρατήρηση διατυπώνεται ρητά σε επίσημο έγγραφο από την κορυφαία δύναμη του κόσμου: η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γίνει μια οικονομικά παρακμάζουσα δύναμη.
Είναι μάλλον άσκοπο να επικρίνουμε απλώς τον Τραμπ. Θα ήταν πιο ρεαλιστικό και πιο συνεπές να αναλύσουμε με βάση τα γεγονότα το προειδοποιητικό μήνυμα που μας αποστέλλεται.
Λανθασμένο το μοντέλο που ακολουθεί η ΕΕ
Αυτό το αμερικανικό στρατηγικό έγγραφο επιβεβαιώνει αυτό που όλες οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις έχουν κατανοήσει εδώ και καιρό: το μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έχει εξελιχθεί από το 1992 , δεν παράγει ούτε ανάπτυξη ούτε ισχύ, αλλά μάλλον μια κανονιστική συσσώρευση και συστημική αδυναμία που οδηγεί στην οικονομική παρακμή των κρατών μελών της. Για να πειστεί κανείς γι’ αυτό, αρκεί να εξετάσει την οικονομική απόδοση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1992.
{inAds}
Το 1992, οι δύο Σύμμαχοι της Δύσης, κατείχαν περίπου ίσο βάρος στην παγκόσμια οικονομία, με την Ευρώπη να απολαμβάνει μάλιστα ένα μικρό πλεονέκτημα. Τρεις δεκαετίες αργότερα, αυτή η ισορροπία έχει διαταραχθεί. Σιρίλ Ντάλμοντ
Παταγώδης οικονομική αποτυχία
Η Εθνική Υπηρεσία Στατιστικής (NSS) αναφέρει ότι το μερίδιο της Ευρώπης στο παγκόσμιο ΑΕΠ έχει μειωθεί από 25% το 1990 σε 14% σήμερα.
Αλλά η εικόνα είναι ακόμη πιο καταδικαστική όταν συγκρίνουμε το ΑΕΠ των Ηνωμένων Πολιτειών και εκείνο της 12μελούς ΕΟΚ το 1992 (η Συνθήκη του Μάαστριχτ τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1993) και στη συνέχεια εκείνο της 27μελούς Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2025.
Το 1992, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ΑΕΠ 6,52 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για πληθυσμό 256,5 εκατομμυρίων, ενώ τα δώδεκα κράτη μέλη της ΕΟΚ είχαν συνολικά 7,709 τρισεκατομμύρια δολάρια για 348,3 εκατομμύρια κατοίκους.
Το 2024, το ΑΕΠ των ΗΠΑ έφτασε τα 29.180 δισεκατομμύρια δολάρια για πληθυσμό 345 εκατομμυρίων, ενώ αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία είχε αυξηθεί σε 27 μέλη, αντιπροσώπευε μόνο 19.420 δισεκατομμύρια δολάρια για 450 εκατομμύρια κατοίκους.
Το 1992, τα δύο δυτικά έθνη κατείχαν περίπου ίσο βάρος στην παγκόσμια οικονομία, με την Ευρώπη να απολαμβάνει ακόμη και ένα μικρό πλεονέκτημα.
Τρεις δεκαετίες αργότερα, αυτή η ισορροπία έχει διαταραχθεί: η ευρωπαϊκή ήπειρος έχει μείνει μαζικά πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο για αυτό που είναι: μια παταγώδης οικονομική αποτυχία.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2024 είναι 84.809 δολάρια, σε σύγκριση με 43.145 δολάρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με άλλα λόγια, το επίπεδο πλούτου ανά άτομο είναι σχεδόν διπλάσιο στις Ηνωμένες Πολιτείες από ό,τι στην Ευρώπη.
Αν εξετάσουμε τα αίτια αυτής της μείωσης, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τον ρυθμιστικό πληθωρισμό. Η ίδια η Επιτροπή αναγνωρίζει μια αύξηση 27% στο ρυθμιστικό βάρος τα τελευταία δέκα χρόνια στους βιομηχανικούς τομείς : μια εξέλιξη που επηρεάζει άμεσα την παραγωγικότητα και τις επενδύσεις.
Αυτή η ρυθμιστική υπερφόρτωση κοστίζει μόνο στη Γαλλία μεταξύ 102 και 107 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.
Μια άλλη παρατήρηση γίνεται από την Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας (NSS), η οποία ενθαρρύνει την Ευρώπη « να λάβει μέτρα για την καταπολέμηση της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας των μερκαντιλιστών, της τεχνολογικής κλοπής, της κυβερνοκατασκοπείας και άλλων εχθρικών οικονομικών πρακτικών ».
Με άλλα λόγια, το έγγραφο υπογραμμίζει ρητά την τεχνολογική ευπάθεια της Ευρώπης: υστέρηση στην κυβερνοασφάλεια, υψηλή έκθεση σε οικονομική κατασκοπεία και αυξανόμενη εξάρτηση από τεχνολογίες ή προϊόντα από ανταγωνιστικές ή εχθρικές δυνάμεις.
Αυτή είναι η άλλη όψη της παρακμής της Ευρώπης: το γεγονός ότι η παγκόσμια ανάπτυξη καθοδηγείται από την ψηφιακή τεχνολογία για πάνω από είκοσι χρόνια και ότι η Ευρώπη έχει χάσει εντελώς την τεχνολογική της μετάβαση.
Η ψηφιακή τεχνολογία αντιπροσωπεύει πλέον σχεδόν το 20% της παγκόσμιας οικονομίας και περίπου το 35% της παγκόσμιας κεφαλαιοποίησης της αγοράς. Με άλλα λόγια, η δημιουργία αξίας επικεντρώνεται μαζικά σε τεχνολογίες, ψηφιακές υποδομές, τεχνητή νοημοσύνη, ημιαγωγούς, πλατφόρμες και ψηφιακές υπηρεσίες.
Για τριάντα χρόνια, η ΕΕ έχει πολλαπλασιάσει πρότυπα, οδηγίες, κανονισμούς και ετικέτες, αλλά ποτέ δεν έχει δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο, χρηματοδοτούμενο και ανταγωνιστικό τεχνολογικό οικοσύστημα ικανό να ανταγωνιστεί αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας.
Ο πυρήνας της παγκόσμιας αξίας έχει γίνει τεχνολογικός. Η Ευρώπη, από την πλευρά της, έχει ειδικευτεί στα πρότυπα και στη « διαχείριση πραγμάτων ».
Η άνοδος του ψηφιακού τομέα συνέπεσε λίγο πολύ με τη δημιουργία της ΕΕ. Σήμερα, αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα της οικονομικής της αποτυχίας. Σιρίλ Ντάλμοντ
{inAds}
Τεράστια υστέρηση στην τεχνολογία
Το αποτέλεσμα είναι αδιαμφισβήτητο: από τις 1.000 μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν 467, αντιπροσωπεύοντας περισσότερο από το 80% της συνολικής κεφαλαιοποίησης της αγοράς. Η ΕΕ, παρά τα 450 εκατομμύρια κατοίκους της, έχει μόνο 139, για λιγότερο από το 5% της παγκόσμιας κεφαλαιοποίησης της αγοράς.
Στην παγκόσμια λίστα με τις 100 κορυφαίες εταιρείες, η ανισορροπία είναι ακόμη πιο έντονη: 59 αμερικανικές εταιρείες , συμπεριλαμβανομένων 22 εταιρειών τεχνολογίας, αντιπροσωπεύουν μαζί σχεδόν το ήμισυ της παγκόσμιας κεφαλαιοποίησης της αγοράς, ενώ η ΕΕ έχει μόνο δύο σημαντικούς ψηφιακούς παίκτες: την SAP και την ASML. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη δεν είναι πλέον ένας παγκόσμιος κόμβος καινοτομίας. Είναι απλώς μια δεσμευμένη αγορά.
Η άνοδος του ψηφιακού τομέα συμπίπτει λίγο πολύ με τη δημιουργία της ΕΕ. Σήμερα, αποτελεί την επιτομή της οικονομικής της αποτυχίας: στασιμότητα, μείωση της παραγωγικότητας, διαρροή εγκεφάλων, βιομηχανική εξάρτηση, κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας και αδυναμία οικοδόμησης ενός οικοσυστήματος παγκόσμιας κλάσης.
Μια δύναμη που δεν παράγει σχεδόν τίποτα στο έδαφός της δεν είναι πλέον δύναμη: είναι μια εξαρτημένη, ευάλωτη οντότητα καταδικασμένη να ακολουθεί τις στρατηγικές των άλλων. Αυτό δηλώνει απερίφραστα και απροκάλυπτα η Ουάσιγκτον στο NSS 2025. Ενώ αυτό είναι ταπεινωτικό, είναι λάθος; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να έχουμε το θάρρος να θέσουμε στον εαυτό μας.
Πέρα από την πολιτισμική παρακμή που φοβούνται οι Αμερικανοί, υπάρχει μια άλλη, πιο άμεση και απτή πραγματικότητα που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φαίνεται να αρνούνται να αναγνωρίσουν:
Οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου γίνονται φτωχότεροι και ήδη πληρώνουν το τίμημα για την οικονομική και τεχνολογική μας παρακμή. Και αυτή η τάση απλώς επιταχύνεται.
Le Figaro
