Τουρκική Παγίδα στη Λιβύη
Σε προηγούμενο άρθρο μας (Εθνική παγίδα) αναφέραμε ενδελεχώς τους κινδύνους που ενέχει για την Ελλάδα η προσφυγή στη Χάγη με ουσιαστική απώλεια της ΑΟΖ του Καστελορίζου. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρόμοια παγίδα αλλά χωρίς καν την προσφυγή στη Χάγη. Η Λιβύη αμφισβητεί την πλήρη επήρεια της Κρήτης στον υπολογισμό της Ελληνο-Λιβυκής οριοθέτησης των ΑΟΖ.
{inAds}
Αν δεχθούμε έστω και την παραμικρή μείωση της επήρειας της Μεγαλονήσου θα έχουμε θέσει ένα εθιμικό προηγούμενο που η Τουρκία θα επικαλεστεί για τον υπολογισμό της ΑΟΖ του Καστελορίζου και με βάση της αρχής της Αναλογικότητας θα την εκμηδενίσει. Πιεσμένη από τα σκάνδαλα και υπό τη συνήθη τακτική της εθνικής μειοδοσίας προς χάριν της αποφυγής των εντάσεων, η κυβέρνηση-όπως και οποιαδήποτε άλλη στη θέση της κατά την ιστορία των τελευταίων πενήντα τουλάχιστον χρόνων- είναι πολύ πιθανό να παραχωρήσει ποσοστό της ΑΟΖ της Κρήτης, όπως τόσο απλόχερα και ανερυθρίαστα έκανε με την Ιταλία και την Αίγυπτο προκειμένου να υπεραναπληρώσει το ραγιαδισμό της που έχει αποστερήσει από την Ελλάδα κάθε διεθνές κύρος.
Αυτή τη στιγμή η Λιβύη είναι σε άθλια κατάσταση, με κατεστραμμένες υποδομές και εντός ενός βαλτωμένου εμφυλίου πολέμου. Η πολιτική της ηγεσία είναι διχασμένη, οι δημοκρατικοί θεσμοί βρίσκονται σε βαθιά κρίση και οι δύο διεθνείς «παίκτες» που την επηρέαζαν βρίσκονται σε αποδρομή καθώς αφενός η Ρώσικη αρκούδα έχει γεμάτα τα χέρια της στην Ουκρανία, ενώ αφετέρου η Τουρκική γαλοπούλα ετοιμάζεται να γίνει γεμιστή στη Συρία κατά το χριστουγεννιάτικο έθιμο. Αντί λοιπόν να υπαναχωρεί κατά τη δουλοπρεπή συνήθειά της, η κυβέρνηση οφείλει να παραμείνει αδιάλλακτη στην προοπτική απομείωσης της Κρητικής ΑΟΖ -συμπεριλαμβανομένης ΚΑΙ της Γαύδου- και να προσεγγίσει τον Χάφταρ και το γιο του με άλλα ανταλλάγματα.
Η ηττοπαθής και αυτοκτονικά κοντόφθαλμη επιλογή να μην συναντήσουμε τον Χάφταρ στην Ελλάδα προ ετών, ταπείνωσε τον Λίβυο ηγέτη και πλήγωσε την αξιοπρέπειά του. Πρέπει ο πρωθυπουργός να του ζητήσει προσωπικά συγγνώμη και να αποπέμψει τους συμβούλους του που τον κατεύθυναν σε αυτήν την αντεθνική επιλογή. Κατόπιν πρέπει να τον επισκεφθεί στη χώρα του για να του προσδώσει πολιτική υποστήριξη, ιδανικά μαζί με άλλους όμορους ηγέτες, όπως της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ιταλίας και ίσως και των ΗΠΑ (όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει στα πλαίσια μιας συσκέψεως για τον περιορισμό της λαθρομετανάστευσης και της ασφάλειας στην περιοχή, με αντάλλαγμα την ανοικοδόμησή της).
{inAds}
Θα χρειαστεί να προταθεί η ανάληψη της ανοικοδόμησης Λιβυκών υποδομών με την Ελλάδα εγγυητή των δανείων και με προνομιακή θέση σε ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες. Η στρατιωτική -ιδιαιτέρως η αεροπορική- υποστήριξη του Χαφτάρ για τον τερματισμό του εμφυλίου δεν θα πρέπει να είναι εκτός συζητήσεως. Σαν τελευταία εναλλακτική, θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με τις πετρελαϊκές εταιρείες που αναλαμβάνουν την εξόρυξη στη Λιβυκή ΑΟΖ να της παρέχουν ένα ποσοστό αντίστοιχο της μειωμένης ΑΟΖ της Κρήτης -όχι μεγαλύτερο του 10%- στο ποσοστό ανταπόδοσης. Αν δηλαδή επρόκειτο να πάρει η Exxon–Mobil το 60% για ένα Λιβυκό «οικόπεδο» ανοικτά της Κρήτης, να πάρει 50% και να αποδώσει το επιπλέον 10% σαν αντισταθμιστικό όφελος ή επένδυση στη Λιβύη και να αφαιρέσει από την Ελλάδα κάτι αντίστοιχο σε κάποιο άλλο μέρος.
Οι λύσεις υπάρχουν αλλά απαιτούν εθνικούς ηγέτες, ένα είδος υπό εξαφάνιση στον τόπο που γέννησε τους μεγαλύτερους στην ανθρώπινη ιστορία.
Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας
