Πρόγραμμα SAFE: «Θα βάλουν τελικά στην Ελλάδα καυτερό πιπέρι στο στόμα και να τη φιμώσουν;» (τουρκική Ανάλυση)
Υπάρχει συζήτηση σχετικά με την ένταξη χωρών εκτός ΕΕ, όπως η Νότια Κορέα και η Τουρκία, στο πρόγραμμα SAFE, το οποίο είναι κρίσιμο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
{inAds}
Ωστόσο, η Ελλάδα προσπαθεί να εμποδίσει τη συμμετοχή ενός στρατηγικού εταίρου όπως η Τουρκία σε αυτό το πρόγραμμα, το οποίο είναι κρίσιμο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, με αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “εγωιστική προσέγγιση”, γράφει ο Τούρκος αρθρογράφος Ανίλ Σαχίν σε ιστοσελίδα της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
Σημειώνει χαρακτηριστικά:
Θα αναφερθώ λεπτομερώς σε αυτό το ζήτημα αποκλεισμού, αλλά πρώτα, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο πρόγραμμα SAFE, ώστε να γίνει καλύτερα κατανοητή η αμοιβαία σημασία αυτού του ζητήματος τόσο για την ασφάλεια της ΕΕ όσο και για την τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Τι είναι το πρόγραμμα SAFE;
Ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας, ο οποίος ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2022, ανάγκασε την Ευρώπη να επανεξετάσει τις πολιτικές άμυνας και ασφάλειας.
Οι χώρες της ΕΕ, οι οποίες λειτουργούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα εντός της εφησυχασμού ασφαλείας της εποχής μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αναγνώρισαν την ανάγκη για ταχεία αντίδραση στο νέο περιβάλλον απειλών.
Σε αυτό το πλαίσιο, δημιουργήθηκαν νέα αμυντικά προγράμματα όπως το SAFE και το ReArm.
Το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Δράσης για την Ασφάλεια (SAFE), το οποίο εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 27 Μαΐου 2025, ξεχωρίζει μεταξύ αυτών των προγραμμάτων.
{inAds}
Το Πρόγραμμα SAFE είναι το νέο χρηματοδοτικό μέσο της ΕΕ που έχει σχεδιαστεί για να παρέχει οικονομική στήριξη στα κράτη μέλη για την επιτάχυνση της αμυντικής τους ετοιμότητας, εγκρίνοντας επείγουσες και ουσιαστικές επενδύσεις για την υποστήριξη του ευρωπαϊκού αμυντικού τομέα. Το πρόγραμμα επικεντρώνεται στο κλείσιμο κρίσιμων κενών σε αμυντικές δυνατότητες.
Το πρόγραμμα αυτό στοχεύει στην παροχή μακροπρόθεσμων δανείων με χαμηλό επιτόκιο ύψους έως και 150 δισεκατομμυρίων ευρώ στα κράτη μέλη.
Τα κράτη μέλη της ΕΕ και τα μέλη της EFTA, η Ισλανδία, η Νορβηγία και η Ελβετία, είναι επίσης επιλέξιμα για συμμετοχή.
Εκτός από αυτές τις χώρες, οι υποψήφιες χώρες της ΕΕ και εκείνες που έχουν υπογράψει Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης για την Ασφάλεια και την Άμυνα με την ΕΕ —Αλβανία, Καναδάς, Ιαπωνία, Μολδαβία, Βόρεια Μακεδονία, Νορβηγία, Νότια Κορέα και Ηνωμένο Βασίλειο— είναι επίσης επιλέξιμες για συμμετοχή στο Ταμείο SAFE.
Ωστόσο, μόνο τα κράτη μέλη της ΕΕ και τα κράτη μέλη της EFTA είναι επιλέξιμα για λήψη δανείων, και αυτές οι υποψήφιες χώρες και οι χώρες που υπογράφουν συμφωνίες μπορούν να συμμετέχουν μόνο σε κοινά έργα προμηθειών με τις δικαιούχες χώρες.
Στην πραγματικότητα, το SAFE είναι ο πρώτος πυλώνας των 150 δισεκατομμυρίων ευρώ του Σχεδίου/Ετοιμότητας ReArm Europe 2030, ύψους 650 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Το πρόγραμμα SAFE δημιουργήθηκε για να υποστηρίξει την προμήθεια προϊόντων αμυντικής βιομηχανίας προτεραιότητας σε δύο ξεχωριστές κατηγορίες.
Στις συμβάσεις προμήθειας και των δύο κατηγοριών, επιτρέπεται μέγιστο ποσοστό 35% του κόστους των εξαρτημάτων να προέρχεται από χώρες μέλη της ΕΕ και του ΕΟΧ-ΕΖΕΣ και εκτός Ουκρανίας.
Οι τρέχουσες προσωρινές κατανομές για τις χώρες μέλη έχουν ως εξής:
Στόχος είναι η ενεργοποίηση της προχρηματοδότησης στο πλαίσιο του SAFE από τον Φεβρουάριο του 2026. Εν ολίγοις, το ταμείο θα τεθεί σε λειτουργία από το πρώτο τρίμηνο του 2026.
{inAds}
Η θέση της Τουρκίας στο SAFE
Ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας έφερε τον κόσμο στην συνειδητοποίηση ότι ανεξάρτητα από το πόσο εξελιγμένο αμυντικό εξοπλισμό διαθέτει κανείς, είναι άχρηστος στη μάχη αν δεν μπορεί να παραχθεί στις επιθυμητές ποσότητες.
Επομένως, σχετικά χαμηλής τεχνολογίας αλλά εύκολα παραγόμενες και οικονομικά αποδοτικές απειλές, όπως τα UAV Kamikaze Fixed-Line και τα Kamikaze FPV Drone, επηρεάζουν την έκβαση ενός πολέμου.
Φυσικά, τα πυρομαχικά πυροβολικού, οι πύραυλοι κρουζ με δυνατότητες βαθιάς επίθεσης και οι βαλλιστικοί πύραυλοι έχουν επίσης σημαντική στρατηγική σημασία.
Σε αυτό το σημείο, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ -συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων μελών της ΕΕ- προσπαθούν να παράσχουν στην Ουκρανία αμυντικό εξοπλισμό, όπως πυρομαχικά πυροβολικού και συστήματα αεράμυνας, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκουν να αυξήσουν τη δική τους αμυντική ικανότητα.
Μια χώρα όπως η Γερμανία, η οποία εδώ και καιρό δεν έχει δώσει προτεραιότητα στην αμυντική της βιομηχανία, επανεξετάζει τις μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Στοκχόλμη, της οποίας οι δρόμοι είναι στολισμένοι με λευκές σημαίες, έχει γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Οι πρώην σοβιετικές χώρες, ιδίως η Βουλγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Σλοβακία και η Κροατία, οι οποίες ήταν πρωτοπόρες στην παραγωγή πυρομαχικών πυροβολικού, έχουν επιδιώξει να αυξήσουν περαιτέρω την παραγωγική τους ικανότητα.
«Το λαμπερό αστέρι της Τουρκίας»
Φυσικά, υπάρχει ένα λαμπερό αστέρι μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ: η τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Από το 2016, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν διεξάγει την Επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη (Συρία), την Επιχείρηση Κλάδος Ελιάς (Συρία), την Επιχείρηση Ασπίδα Άνοιξης (Συρία), την Επιχείρηση Πηγή Ειρήνης (Συρία), την Επιχείρηση Νύχι (Ιράκ) και την επιχείρηση στη Λιβύη.
Σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις, η τουρκική αμυντική βιομηχανία προμήθευσε τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις με ένα ευρύ φάσμα προϊόντων, από πλατφόρμες έως υποσυστήματα.
Έπαιξε ενεργό ρόλο στην επιτυχία των επιχειρήσεων. Και όχι μόνο αυτό, η τουρκική αμυντική βιομηχανία ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Αζερμπαϊτζάν και πολλών άλλων χωρών στην Αφρική κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Μία Πατρίδα.
Μετά από αυτό το ιστορικό γεγονότων, η πνευματική ικανότητα και η παραγωγική υποδομή της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά.
Μεταξύ 2016 και 2025, η τουρκική αμυντική βιομηχανία παρήγαγε/ανέπτυξε δεκάδες χιλιάδες έξυπνα πυρομαχικά, εκατοντάδες χιλιάδες πυροβόλα, εκατοντάδες οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εξελιγμένα συστήματα ραντάρ και ηλεκτρονικού πολέμου, εξοπλισμό αεράμυνας που καλύπτει ολόκληρο το φάσμα, χιλιάδες θωρακισμένες πλατφόρμες εδάφους, δεκάδες ναυτικές πλατφόρμες και συστήματα βασισμένα σε λογισμικό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο το ΝΑΤΟ όσο και οι χώρες της ΕΕ θέλουν να δουν την Τουρκία εντός της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής Ασφάλειας.
Πολλές προσωπικότητες, από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Ρούτε μέχρι τον Εκπρόσωπο της Επιτροπής της ΕΕ Ρενιέ, το έχουν δηλώσει ξεκάθαρα.
Ακόμα και ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών Βαντεπού, ο οποίος έχει επιβάλει πολλά εμπάργκο στην αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά τις επιχειρήσεις στη Συρία, δήλωσε μετά από πρόσφατη επίσκεψη στην Τουρκία:
«Η Τουρκία έχει μεγάλη σημασία για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ, οικοδεσπότης διαπραγματεύσεων και θεματοφύλακας της Σύμβασης του Μοντρέ, παίζει κρίσιμο ρόλο», υποστηρίζοντας έτσι τη συμμετοχή της Τουρκίας στην SAFE.
Όλες αυτές οι προσωπικότητες κατανοούν πολύ καλά τη σημασία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, του μοναδικού στρατού σε μάχη εδώ και 40 χρόνια και της επιτυχούς ολοκλήρωσης περισσότερων από δέκα επιχειρήσεων/αποστολών σε τρεις ηπείρους τα τελευταία εννέα χρόνια, και του διαρκούς υποστηρικτή της, της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Ωστόσο, παρά ταύτα, η συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα SAFE μπορεί να μπλοκαριστεί λόγω των «εγωιστικών» στόχων της Ελλάδας, εκτός εάν «της βάλουν καυτερό πιπέρι στο στόμα και τη φιμώσουν».
Λοιπόν, τι συμβαίνει με την Ελλάδα;
Το πρόβλημα της Ελλάδας, όπως πάντα, είναι οι μη ρεαλιστικές φιλοδοξίες της. Εμπλεκόμενη σε έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών με την Τουρκία, η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει και συνεχίζει να πραγματοποιεί σημαντικές αμυντικές αγορές.
Ωστόσο, είναι ευρέως γνωστό ότι δεν διαθέτει το στρατιωτικό δυναμικό για να χειριστεί αυτά τα οπλικά συστήματα και το ποσοστό ετοιμότητας μάχης της είναι πολύ χαμηλό τόσο λόγω της εφοδιαστικής όσο και λόγω της έλλειψης αυτού του εργατικού δυναμικού.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα δεν διαθέτει μόνο πολεμική ετοιμότητα αλλά και πραγματική πολεμική εμπειρία.
Έτσι, από τη μία πλευρά, έχουμε τον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος απέχει πολύ από το να είναι αποδεδειγμένα ικανός σε μάχη, και από την άλλη, τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, έναν μάχιμο στρατό που έχει πραγματοποιήσει και συνεχίζει να πραγματοποιεί αντιτρομοκρατία, τακτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και ειρηνευτικές αποστολές σε χώρες από τη Συρία μέχρι το Ιράκ, από τη Λιβύη μέχρι το Καραμπάχ, από τη Σομαλία μέχρι το Κατάρ και το Κοσσυφοπέδιο.
Φυσικά, η παρουσία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και του Εθνικού Οργανισμού Πληροφοριών σε χώρες των οποίων τα ονόματα δεν θα ανέφερα εδώ δεν είναι επίσης αμελητέα.
Ως εκ τούτου, η Ελλάδα επιδιώκει να επιτύχει τους στόχους της, οι οποίοι είναι αδύνατο να επιτευχθούν μέσω στρατιωτικής βίας, μέσω εκβιασμού.
Η Τουρκία, το 1996, δήλωσε ότι η απόφαση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο στα 12 μίλια θα αποτελούσε λόγο πολέμου (Casus Belli) σε μια απόφαση που έλαβε η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας (TBMM).
Επί χρόνια, η Τουρκία και η Ελλάδα εφαρμόζουν τα χωρικά τους ύδατα σε ακτίνα έξι μιλίων στο Αιγαίο. Φυσικά, η Ελλάδα, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, εφαρμόζει τα χωρικά της ύδατα στα έξι μίλια, ενώ προσπαθεί να εφαρμόσει τον εναέριο χώρο της στα δέκα μίλια.
Η Τουρκία, φυσικά, αρνείται να το επιτρέψει αυτό, και για αυτόν τον λόγο, γινόμαστε μάρτυρες συνεχών αερομαχιών μεταξύ των αεροπορικών δυνάμεων και των δύο χωρών.
Μετά την απόκτηση περίπου 30 UAV από το τουρκικό ναυτικό, αυτές οι αερομαχίες έχουν μειωθεί. Αυτό συμβαίνει επειδή η Ελλάδα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταρρίψει αυτά τα UAV και δεν μπορεί να αντέξει το αστρονομικό κόστος της αναχαίτισής τους με τα μαχητικά της αεροσκάφη.
Η άρση αυτής της απόφασης «Casus Belli» αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο Ταμείο SAFE της Τουρκίας.
Θα καταργούσε την «Γαλάζια Πατρίδα»
Ένα καθεστώς χωρικών υδάτων 12 μιλίων που θα εφαρμόσει η Ελλάδα στο Αιγαίο Πέλαγος θα έκλεινε ακόμη και τη διεθνή πλωτή οδό στο Αιγαίο Πέλαγος, χωρίς να παρέχει στην Τουρκία κανένα σημαντικό πλεονέκτημα — υπό την προϋπόθεση ότι και αυτή θα εφαρμόσει την αρχή της αμοιβαιότητας των 12 μιλίων.
Εν ολίγοις, το κύριο κίνητρο της Ελλάδας είναι να αλλάξει το status quo στο Αιγαίο προς όφελός της και να αυξήσει την διπλωματική πίεση στην Τουρκία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Αθήνα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη συμμετοχή της Τουρκίας στο SAFE ως διαπραγματευτικό εργαλείο. Και οι Τρεις Μεγάλοι (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) και σχεδόν όλα τα Έξι Ιδρυτικά Κράτη έχουν αντιδράσει άμεσα ή κρυφά στη στάση της Ελλάδας.
Στο μέλλον, η ΕΕ αναμένεται είτε να πείσει την Ελλάδα είτε να την παρακάμψει. Φυσικά, η στάση που θα λάβει η Γαλλία, ο προστάτης της Ελλάδας, είναι επίσης κρίσιμη.Ωστόσο, εκτός από αυτά τα «μεγάλα όπλα», είναι επίσης δυνατό να πούμε ότι η Ισπανία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Κροατία και η Βουλγαρία παρέχουν επίσης σημαντική υποστήριξη στην Τουρκία, ιδίως όσον αφορά το SAFE.
Αντιθέτως, η ρήτρα Casus Belli της Ελλάδας έχει δημιουργήσει ένα σημείο καμπής όπου τα κοινά συμφέροντα ασφαλείας συγκρούονται με τις εθνικές πολιτικές.
Ο τρόπος με τον οποίο η ΕΕ θα διαχειριστεί αυτή τη διαδικασία θα επηρεάσει άμεσα τόσο το μέλλον της διατλαντικής αρχιτεκτονικής ασφάλειας όσο και την πορεία των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας.
Η θέση της Τουρκίας στο SAFE
Ο πόλεμος Ουκρανίας-Ρωσίας έφερε τον κόσμο στην συνειδητοποίηση ότι ανεξάρτητα από το πόσο εξελιγμένο αμυντικό εξοπλισμό διαθέτει κανείς, είναι άχρηστος στη μάχη αν δεν μπορεί να παραχθεί στις επιθυμητές ποσότητες.
Επομένως, σχετικά χαμηλής τεχνολογίας αλλά εύκολα παραγόμενες και οικονομικά αποδοτικές απειλές, όπως τα UAV Kamikaze Fixed-Line και τα Kamikaze FPV Drone, επηρεάζουν την έκβαση ενός πολέμου.
Φυσικά, τα πυρομαχικά πυροβολικού, οι πύραυλοι κρουζ με δυνατότητες βαθιάς επίθεσης και οι βαλλιστικοί πύραυλοι έχουν επίσης σημαντική στρατηγική σημασία.
Σε αυτό το σημείο, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ -συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων μελών της ΕΕ- προσπαθούν να παράσχουν στην Ουκρανία αμυντικό εξοπλισμό, όπως πυρομαχικά πυροβολικού και συστήματα αεράμυνας, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκουν να αυξήσουν τη δική τους αμυντική ικανότητα.
Μια χώρα όπως η Γερμανία, η οποία εδώ και καιρό δεν έχει δώσει προτεραιότητα στην αμυντική της βιομηχανία, επανεξετάζει τις μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Στοκχόλμη, της οποίας οι δρόμοι είναι στολισμένοι με λευκές σημαίες, έχει γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Οι πρώην σοβιετικές χώρες, ιδίως η Βουλγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Σλοβακία και η Κροατία, οι οποίες ήταν πρωτοπόρες στην παραγωγή πυρομαχικών πυροβολικού, έχουν επιδιώξει να αυξήσουν περαιτέρω την παραγωγική τους ικανότητα.
«Το λαμπερό αστέρι της Τουρκίας»
Φυσικά, υπάρχει ένα λαμπερό αστέρι μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ: η τουρκική αμυντική βιομηχανία.
Από το 2016, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν διεξάγει την Επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη (Συρία), την Επιχείρηση Κλάδος Ελιάς (Συρία), την Επιχείρηση Ασπίδα Άνοιξης (Συρία), την Επιχείρηση Πηγή Ειρήνης (Συρία), την Επιχείρηση Νύχι (Ιράκ) και την επιχείρηση στη Λιβύη.
Σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις, η τουρκική αμυντική βιομηχανία προμήθευσε τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις με ένα ευρύ φάσμα προϊόντων, από πλατφόρμες έως υποσυστήματα.
Έπαιξε ενεργό ρόλο στην επιτυχία των επιχειρήσεων. Και όχι μόνο αυτό, η τουρκική αμυντική βιομηχανία ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Αζερμπαϊτζάν και πολλών άλλων χωρών στην Αφρική κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Μία Πατρίδα.
Μετά από αυτό το ιστορικό γεγονότων, η πνευματική ικανότητα και η παραγωγική υποδομή της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας έχουν βελτιωθεί σημαντικά.
Μεταξύ 2016 και 2025, η τουρκική αμυντική βιομηχανία παρήγαγε/ανέπτυξε δεκάδες χιλιάδες έξυπνα πυρομαχικά, εκατοντάδες χιλιάδες πυροβόλα, εκατοντάδες οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εξελιγμένα συστήματα ραντάρ και ηλεκτρονικού πολέμου, εξοπλισμό αεράμυνας που καλύπτει ολόκληρο το φάσμα, χιλιάδες θωρακισμένες πλατφόρμες εδάφους, δεκάδες ναυτικές πλατφόρμες και συστήματα βασισμένα σε λογισμικό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο το ΝΑΤΟ όσο και οι χώρες της ΕΕ θέλουν να δουν την Τουρκία εντός της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής Ασφάλειας.
Πολλές προσωπικότητες, από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Ρούτε μέχρι τον Εκπρόσωπο της Επιτροπής της ΕΕ Ρενιέ, το έχουν δηλώσει ξεκάθαρα.
Ακόμα και ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών Βαντεπού, ο οποίος έχει επιβάλει πολλά εμπάργκο στην αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά τις επιχειρήσεις στη Συρία, δήλωσε μετά από πρόσφατη επίσκεψη στην Τουρκία:
«Η Τουρκία έχει μεγάλη σημασία για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ, οικοδεσπότης διαπραγματεύσεων και θεματοφύλακας της Σύμβασης του Μοντρέ, παίζει κρίσιμο ρόλο», υποστηρίζοντας έτσι τη συμμετοχή της Τουρκίας στην SAFE.
Όλες αυτές οι προσωπικότητες κατανοούν πολύ καλά τη σημασία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, του μοναδικού στρατού σε μάχη εδώ και 40 χρόνια και της επιτυχούς ολοκλήρωσης περισσότερων από δέκα επιχειρήσεων/αποστολών σε τρεις ηπείρους τα τελευταία εννέα χρόνια, και του διαρκούς υποστηρικτή της, της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Ωστόσο, παρά ταύτα, η συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα SAFE μπορεί να μπλοκαριστεί λόγω των «εγωιστικών» στόχων της Ελλάδας, εκτός εάν «της βάλουν καυτερό πιπέρι στο στόμα και τη φιμώσουν».
Λοιπόν, τι συμβαίνει με την Ελλάδα;
Το πρόβλημα της Ελλάδας, όπως πάντα, είναι οι μη ρεαλιστικές φιλοδοξίες της. Εμπλεκόμενη σε έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών με την Τουρκία, η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει και συνεχίζει να πραγματοποιεί σημαντικές αμυντικές αγορές.
Ωστόσο, είναι ευρέως γνωστό ότι δεν διαθέτει το στρατιωτικό δυναμικό για να χειριστεί αυτά τα οπλικά συστήματα και το ποσοστό ετοιμότητας μάχης της είναι πολύ χαμηλό τόσο λόγω της εφοδιαστικής όσο και λόγω της έλλειψης αυτού του εργατικού δυναμικού.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα δεν διαθέτει μόνο πολεμική ετοιμότητα αλλά και πραγματική πολεμική εμπειρία.
Έτσι, από τη μία πλευρά, έχουμε τον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος απέχει πολύ από το να είναι αποδεδειγμένα ικανός σε μάχη, και από την άλλη, τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, έναν μάχιμο στρατό που έχει πραγματοποιήσει και συνεχίζει να πραγματοποιεί αντιτρομοκρατία, τακτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και ειρηνευτικές αποστολές σε χώρες από τη Συρία μέχρι το Ιράκ, από τη Λιβύη μέχρι το Καραμπάχ, από τη Σομαλία μέχρι το Κατάρ και το Κοσσυφοπέδιο.
Φυσικά, η παρουσία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και του Εθνικού Οργανισμού Πληροφοριών σε χώρες των οποίων τα ονόματα δεν θα ανέφερα εδώ δεν είναι επίσης αμελητέα.
Ως εκ τούτου, η Ελλάδα επιδιώκει να επιτύχει τους στόχους της, οι οποίοι είναι αδύνατο να επιτευχθούν μέσω στρατιωτικής βίας, μέσω εκβιασμού.
Η Τουρκία, το 1996, δήλωσε ότι η απόφαση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο στα 12 μίλια θα αποτελούσε λόγο πολέμου (Casus Belli) σε μια απόφαση που έλαβε η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας (TBMM).
Επί χρόνια, η Τουρκία και η Ελλάδα εφαρμόζουν τα χωρικά τους ύδατα σε ακτίνα έξι μιλίων στο Αιγαίο. Φυσικά, η Ελλάδα, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, εφαρμόζει τα χωρικά της ύδατα στα έξι μίλια, ενώ προσπαθεί να εφαρμόσει τον εναέριο χώρο της στα δέκα μίλια.
Η Τουρκία, φυσικά, αρνείται να το επιτρέψει αυτό, και για αυτόν τον λόγο, γινόμαστε μάρτυρες συνεχών αερομαχιών μεταξύ των αεροπορικών δυνάμεων και των δύο χωρών.
Μετά την απόκτηση περίπου 30 UAV από το τουρκικό ναυτικό, αυτές οι αερομαχίες έχουν μειωθεί. Αυτό συμβαίνει επειδή η Ελλάδα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταρρίψει αυτά τα UAV και δεν μπορεί να αντέξει το αστρονομικό κόστος της αναχαίτισής τους με τα μαχητικά της αεροσκάφη.
Η άρση αυτής της απόφασης «Casus Belli» αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο Ταμείο SAFE της Τουρκίας.
Θα καταργούσε την «Γαλάζια Πατρίδα»
Ένα καθεστώς χωρικών υδάτων 12 μιλίων που θα εφαρμόσει η Ελλάδα στο Αιγαίο Πέλαγος θα έκλεινε ακόμη και τη διεθνή πλωτή οδό στο Αιγαίο Πέλαγος, χωρίς να παρέχει στην Τουρκία κανένα σημαντικό πλεονέκτημα — υπό την προϋπόθεση ότι και αυτή θα εφαρμόσει την αρχή της αμοιβαιότητας των 12 μιλίων.
Εν ολίγοις, το κύριο κίνητρο της Ελλάδας είναι να αλλάξει το status quo στο Αιγαίο προς όφελός της και να αυξήσει την διπλωματική πίεση στην Τουρκία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Αθήνα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη συμμετοχή της Τουρκίας στο SAFE ως διαπραγματευτικό εργαλείο. Και οι Τρεις Μεγάλοι (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) και σχεδόν όλα τα Έξι Ιδρυτικά Κράτη έχουν αντιδράσει άμεσα ή κρυφά στη στάση της Ελλάδας.
Στο μέλλον, η ΕΕ αναμένεται είτε να πείσει την Ελλάδα είτε να την παρακάμψει. Φυσικά, η στάση που θα λάβει η Γαλλία, ο προστάτης της Ελλάδας, είναι επίσης κρίσιμη.Ωστόσο, εκτός από αυτά τα «μεγάλα όπλα», είναι επίσης δυνατό να πούμε ότι η Ισπανία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Εσθονία, η Κροατία και η Βουλγαρία παρέχουν επίσης σημαντική υποστήριξη στην Τουρκία, ιδίως όσον αφορά το SAFE.
Αντιθέτως, η ρήτρα Casus Belli της Ελλάδας έχει δημιουργήσει ένα σημείο καμπής όπου τα κοινά συμφέροντα ασφαλείας συγκρούονται με τις εθνικές πολιτικές.
Ο τρόπος με τον οποίο η ΕΕ θα διαχειριστεί αυτή τη διαδικασία θα επηρεάσει άμεσα τόσο το μέλλον της διατλαντικής αρχιτεκτονικής ασφάλειας όσο και την πορεία των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας.
){kind=link}