Αποκάλυψη: Γιατί τελικά ο Putin δεν πραγματοποίησε μια επιχείρηση «σοκ και δέος» για να συντρίψει την Ουκρανία
Τo Valdai club, το οποίο αποτελεί το κορυφαίο ρωσικό think tank και ελίτ πλατφόρμα δικτύωσης, στις ετήσιες συναντήσεις της οποίας συμμετέχει ο Ρωσος πρόεδρος Vladimir Putin, μοιράστηκε ορισμένες εντυπωσιακές απόψεις σχετικά με την «αλλαγή του σκοπού των πολέμων» με αφορμή την ειδική επιχείρηση στην Ουκρανία.
{inAds}
Αυτές περιλαμβάνονταν στο ομώνυμο τμήμα της έκθεσής τους με τίτλο «Dr. Chaos or: How to Stop Worrying and Love the Disorder», την οποία συνέγραψαν οι Oleg Barabanov, Anton Bespalov, Timofei Bordachev, Fyodor Lukyanov, Andrey Sushentsov και Ivan Timofeev.
Όλοι τους θεωρούνται από τους σημαντικότερους διαμορφωτές πολιτικής της Ρωσίας.
Στη σελίδα 25 έγραψαν ότι:
«Η Ρωσία δεν θα ρίσκαρε τη δική της κοινωνικοοικονομική σταθερότητα για μια αποφασιστική νίκη σε μια στρατιωτική σύγκρουση.
Μία εξαίρεση είναι μια άμεση, πλήρους κλίμακας επίθεση, αλλά η πιθανότητα μιας τέτοιας ενέργειας εναντίον μιας πυρηνικής υπερδύναμης είναι σχεδόν μηδενική… Ίσως ο σκοπός των πολέμων να έχει αλλάξει.
Ο σύγχρονος στόχος μπορεί να μην έγκειται πλέον στις νίκες – όπου μία πλευρά επιτυγχάνει όλους τους σκοπούς της – αλλά στη διατήρηση μιας ισορροπίας απαραίτητης για μια περίοδο σχετικής ειρηνικής ανάπτυξης.»
Αυτή η εντυπωσιακή διαπίστωση οδηγεί σε μια επανεκτίμηση της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», η οποία διαρκεί πάνω από τριάμισι χρόνια, εν μέρει λόγω της αυτοσυγκράτησης του Putin να μην εξαπολύσει μια εκστρατεία «σοκ και δέους» αμερικανικού τύπου, με τίμημα απώλειες αμάχων ανάλογες με εκείνες του Ιράκ, μεταξύ των Ουκρανών του οποίους θεωρεί αδελφό - λαό.
Αυτές περιλαμβάνονταν στο ομώνυμο τμήμα της έκθεσής τους με τίτλο «Dr. Chaos or: How to Stop Worrying and Love the Disorder», την οποία συνέγραψαν οι Oleg Barabanov, Anton Bespalov, Timofei Bordachev, Fyodor Lukyanov, Andrey Sushentsov και Ivan Timofeev.
Όλοι τους θεωρούνται από τους σημαντικότερους διαμορφωτές πολιτικής της Ρωσίας.
Στη σελίδα 25 έγραψαν ότι:
«Η Ρωσία δεν θα ρίσκαρε τη δική της κοινωνικοοικονομική σταθερότητα για μια αποφασιστική νίκη σε μια στρατιωτική σύγκρουση.
Μία εξαίρεση είναι μια άμεση, πλήρους κλίμακας επίθεση, αλλά η πιθανότητα μιας τέτοιας ενέργειας εναντίον μιας πυρηνικής υπερδύναμης είναι σχεδόν μηδενική… Ίσως ο σκοπός των πολέμων να έχει αλλάξει.
Ο σύγχρονος στόχος μπορεί να μην έγκειται πλέον στις νίκες – όπου μία πλευρά επιτυγχάνει όλους τους σκοπούς της – αλλά στη διατήρηση μιας ισορροπίας απαραίτητης για μια περίοδο σχετικής ειρηνικής ανάπτυξης.»
Αυτή η εντυπωσιακή διαπίστωση οδηγεί σε μια επανεκτίμηση της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», η οποία διαρκεί πάνω από τριάμισι χρόνια, εν μέρει λόγω της αυτοσυγκράτησης του Putin να μην εξαπολύσει μια εκστρατεία «σοκ και δέους» αμερικανικού τύπου, με τίμημα απώλειες αμάχων ανάλογες με εκείνες του Ιράκ, μεταξύ των Ουκρανών του οποίους θεωρεί αδελφό - λαό.
{inAds}
Υπό το φως όσων μόλις αποκάλυψαν οι κορυφαίοι διαμορφωτές πολιτικής της Ρωσίας, ένας συμπληρωματικός λόγος μπορεί να είναι η απροθυμία των έμπιστων συμβούλων του να ρισκάρουν τη «κοινωνικοοικονομική σταθερότητα» της χώρας για μια «αποφασιστική νίκη».
_4.jpg)
To πλήρες κείμενο της ανάλυσης εδώ
Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το τι μορφή θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια αλλαγή εάν ο Putin εγκατέλειπε την αυτοσυγκράτησή του και διέταζε βομβαρδισμό των γεφυρών του Δνείπερου, την ολοκληρωτική καταστροφή όλων των μεγάλων ουκρανικών ηλεκτρικών σταθμών και/ή την επίθεση σε πολιτικούς στόχους όπως η Ράντα (ουκρανικό κοινοβούλιο).
Ωστόσο, η ουσία έγκειται στην υπονοούμενη εκτίμηση του Valdai Club ότι η επιδίωξη μιας «αποφασιστικής νίκης σε μια στρατιωτική σύγκρουση» – πιθανότατα όπως η τρέχουσα – θα μπορούσε να επιφέρει τέτοιους κινδύνους.
Αυτό εξηγεί περαιτέρω γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής και ίσως να μη συμβεί ποτέ.
Περισσότερες πληροφορίες ακολουθούν στη σελίδα 26. Σύμφωνα με τους συγγραφείς:
«Το τρέχον σύστημα δεν είναι υπερβολικά άδικο για κανέναν από τους μεγάλους παίκτες: με άλλα λόγια, δεν είναι τόσο ελαττωματικό ώστε να απαιτεί επαναστατικές λύσεις.
Ο κόσμος έχει βιώσει πολυάριθμες κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις στο δρόμο προς την αυτογνωσία του, μαθαίνοντας να διαχειρίζεται τη φύση και να ελέγχει τις πιο καταστροφικές κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες.
Αυτή η ικανότητα έχει πλέον φτάσει σε σημαντικά υψηλό επίπεδο.»
Δεν χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές
Επιπλέον επισημαίνεται: «Φαίνεται ότι η εποχή των μεγάλων ιδεών, των πανηγυρικών θεωριών, των ολοκληρωμένων προγραμμάτων και των μεγάλων προσδοκιών έχει τελειώσει…
Τα εθνικά σχέδια – ακόμη και τα πιο φιλόδοξα – βασίζονται στις υπάρχουσες ευκαιρίες και σε ρεαλιστικά, προσβάσιμα μέσα για την επέκτασή τους· δεν απαιτούν θεμελιώδη αναδιάρθρωση της παγκόσμιας τάξης.»
Αυτό υποδηλώνει τη δυσαρέσκεια της Ρωσίας να διακινδυνεύσει την ανατροπή των κερδών όσον αφορά τη πολυπολικότητα που έχει επιτύχει από το 2022, μέσω μιας «αποφασιστικής νίκης» που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τη νέα αυτή τάξη.
Για να είμαστε σαφείς, το Valdai αντιπροσωπεύει μόνο μία από τις ομάδες χάραξης πολιτικής της Ρωσίας και οι απόψεις της ενδέχεται να μην αντικατοπτρίζουν πλήρως τους υπολογισμούς του Putin, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση μπορεί να αλλάξουν.
Παρ’ όλα αυτά, η ανάλυσή τους πράγματι εξηγεί τη διάθεση της Ρωσίας για συμβιβασμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδανικά με στόχο τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας ως το μεγάλο στρατηγικό αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης.
Ο Trump πιστεύει ότι μπορεί να εξαναγκάσει τη Ρωσία σε παραχωρήσεις, όμως κάτι τέτοιο ενέχει τον κίνδυνο να απελευθερώσει το χάος που η αυτοσυγκράτηση του Putin επιδιώκει να αποφύγει.
Υπό το φως όσων μόλις αποκάλυψαν οι κορυφαίοι διαμορφωτές πολιτικής της Ρωσίας, ένας συμπληρωματικός λόγος μπορεί να είναι η απροθυμία των έμπιστων συμβούλων του να ρισκάρουν τη «κοινωνικοοικονομική σταθερότητα» της χώρας για μια «αποφασιστική νίκη».
_4.jpg)
Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το τι μορφή θα μπορούσε να πάρει μια τέτοια αλλαγή εάν ο Putin εγκατέλειπε την αυτοσυγκράτησή του και διέταζε βομβαρδισμό των γεφυρών του Δνείπερου, την ολοκληρωτική καταστροφή όλων των μεγάλων ουκρανικών ηλεκτρικών σταθμών και/ή την επίθεση σε πολιτικούς στόχους όπως η Ράντα (ουκρανικό κοινοβούλιο).
Ωστόσο, η ουσία έγκειται στην υπονοούμενη εκτίμηση του Valdai Club ότι η επιδίωξη μιας «αποφασιστικής νίκης σε μια στρατιωτική σύγκρουση» – πιθανότατα όπως η τρέχουσα – θα μπορούσε να επιφέρει τέτοιους κινδύνους.
Αυτό εξηγεί περαιτέρω γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής και ίσως να μη συμβεί ποτέ.
Περισσότερες πληροφορίες ακολουθούν στη σελίδα 26. Σύμφωνα με τους συγγραφείς:
«Το τρέχον σύστημα δεν είναι υπερβολικά άδικο για κανέναν από τους μεγάλους παίκτες: με άλλα λόγια, δεν είναι τόσο ελαττωματικό ώστε να απαιτεί επαναστατικές λύσεις.
Ο κόσμος έχει βιώσει πολυάριθμες κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις στο δρόμο προς την αυτογνωσία του, μαθαίνοντας να διαχειρίζεται τη φύση και να ελέγχει τις πιο καταστροφικές κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες.
Αυτή η ικανότητα έχει πλέον φτάσει σε σημαντικά υψηλό επίπεδο.»
Δεν χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές
Επιπλέον επισημαίνεται: «Φαίνεται ότι η εποχή των μεγάλων ιδεών, των πανηγυρικών θεωριών, των ολοκληρωμένων προγραμμάτων και των μεγάλων προσδοκιών έχει τελειώσει…
Τα εθνικά σχέδια – ακόμη και τα πιο φιλόδοξα – βασίζονται στις υπάρχουσες ευκαιρίες και σε ρεαλιστικά, προσβάσιμα μέσα για την επέκτασή τους· δεν απαιτούν θεμελιώδη αναδιάρθρωση της παγκόσμιας τάξης.»
Αυτό υποδηλώνει τη δυσαρέσκεια της Ρωσίας να διακινδυνεύσει την ανατροπή των κερδών όσον αφορά τη πολυπολικότητα που έχει επιτύχει από το 2022, μέσω μιας «αποφασιστικής νίκης» που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει τη νέα αυτή τάξη.
Για να είμαστε σαφείς, το Valdai αντιπροσωπεύει μόνο μία από τις ομάδες χάραξης πολιτικής της Ρωσίας και οι απόψεις της ενδέχεται να μην αντικατοπτρίζουν πλήρως τους υπολογισμούς του Putin, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση μπορεί να αλλάξουν.
Παρ’ όλα αυτά, η ανάλυσή τους πράγματι εξηγεί τη διάθεση της Ρωσίας για συμβιβασμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδανικά με στόχο τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας ως το μεγάλο στρατηγικό αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης.
Ο Trump πιστεύει ότι μπορεί να εξαναγκάσει τη Ρωσία σε παραχωρήσεις, όμως κάτι τέτοιο ενέχει τον κίνδυνο να απελευθερώσει το χάος που η αυτοσυγκράτηση του Putin επιδιώκει να αποφύγει.
