Βόμβες από Ρώσο αναλυτή: Αν ο Erdogan κάνει πόλεμο στο Ισραήλ, θα δούμε την πραγματική υπερδύναμη
Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, στη Νέα Υόρκη βρίσκεται σε εξέλιξη η 80ή σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όπου τα ζητήματα που αφορούν το Ισραήλ και την Παλαιστίνη κατέχουν εξέχουσα θέση.
Μάλιστα, αρκετές χώρες σχεδιάζουν να αναγνωρίσουν επίσημα την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.
Όπως υπογράμμισε, το Ισραήλ είναι ένας «σοβαρός παράγοντας» και πλέον συγκαταλέγεται στις περιφερειακές υπερδυνάμεις της Μέσης Ανατολής, σε μεγαλύτερο βαθμό ακόμη και από το Ιράν.
Ωστόσο, το αν υπερέχει της Τουρκίας παραμένει ανοιχτό ζήτημα.
«Αν ο Recep Tayyip Erdogan σύρει το Ισραήλ σε πόλεμο, θα δούμε ποια είναι η πραγματική υπερδύναμη στην περιοχή», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο Satanovsky σημείωσε ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος που επί δεκαετίες μάχεται απέναντι σε όλους τους αντιπάλους του, προκαλώντας τους συνεχείς ήττες.
Αν και υπήρξαν στιγμές λαθών και τοπικών ηττών –κυρίως όταν το Ισραήλ συμμετείχε σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ ή του ΟΗΕ– η πραγματική του ισχύς αποδεικνύεται όταν επιστρέφει στη λογική της επιβίωσης και της στήριξης των συμμάχων του.
«Είναι ένα κράτος που το σέβονται όσοι συνεργάζονται μαζί του και το μισούν όσοι προσπαθούν να το καταστρέψουν», τόνισε.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το Ισραήλ επιβιώνει χάρη στη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ η Ρωσία έχει για σύμμαχο τη Βόρεια Κορέα: «Ευχαριστούμε τους Βορειοκορεάτες, όπως οι Ισραηλινοί ευχαριστούν τους Αμερικανούς», σχολίασε σκωπτικά.
Η κοινωνία του Ισραήλ και ο Netanyahu
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Satanovsky στην εσωτερική πολιτική σκηνή του Ισραήλ και τον ρόλο του Benjamin Netanyahu.
Σύμφωνα με τον ίδιο, σημαντικό μέρος της ισραηλινής κοινωνίας –αν και λιγότερο από το μισό– «απλώς μισεί προσωπικά τον Netanyahu».
«Το Ισραήλ είναι μια χώρα όπου όλοι αντιπαθούν τους άλλους, και πάντα έτσι ήταν», τόνισε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η πλειοψηφία συνεχίζει να ψηφίζει τον Netanyahu και τα κόμματα της συμμαχίας του, διασφαλίζοντάς του τη δυνατότητα σχηματισμού κυβερνήσεων πλειοψηφίας.
Ο Satanovsky υπογράμμισε ότι μόνο οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι μπορούν να ρίξουν τον Netanyahu, ο οποίος όμως ξέρει να αντεπιτίθεται.
Θύμισε, επίσης, ότι το Ισραήλ είναι μια χώρα όπου ακόμη και πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι έχουν φυλακιστεί για υποθέσεις που σε άλλες χώρες θα περνούσαν απαρατήρητες.
Ενδεικτικά ανέφερε την περίπτωση του πρώην προέδρου Moshe Katsav, ο οποίος καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκισης, τονίζοντας ότι τέτοια φαινόμενα δείχνουν τις ιδιαιτερότητες και τις συγκρούσεις που χαρακτηρίζουν την ισραηλινή κοινωνία.
Η εφημερίδα SP θέτει το ερώτημα: «Είναι ο Netanyahu ωφέλιμος για τη Ρωσία;».
Η απάντηση που δίνεται είναι ξεκάθαρη: «Για τη Ρωσία, δεν υπάρχει καλύτερος Ισραηλινός πρωθυπουργός».
Ο λόγος είναι ότι ο Netanyahu διατηρεί κακές σχέσεις με τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς, τους οποίους «δεν αντέχει», δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Ουκρανό πρόεδρο –τον οποίο θεωρεί «μάστορα σε όλα τα επαγγέλματα»– και, από αυτή την άποψη, παρουσιάζει ομοιότητες με τον Donald Trump.
Παράλληλα, διατηρεί εξαιρετική σχέση με τον Vladimir Putin, κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να επιτύχει οποιοσδήποτε άλλος Ισραηλινός πολιτικός, είτε προέρχεται από την αριστερά είτε από το κεντρώο «στρατόπεδο της ειρήνης».
Το Ισραήλ και η απειλή αφανισμού
Απαντώντας στο υποθετικό ερώτημα εάν οι κεντρώοι αναλάμβαναν την εξουσία στο Ισραήλ και επέλεγαν την παύση των συγκρούσεων, η θέση είναι κατηγορηματική: αν το Ισραήλ σταματήσει να πολεμά τους εχθρούς του, «θα καταστραφεί φυσικά».
Το επιχείρημα στηρίζεται στα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023 –την ημέρα των γενεθλίων του Ρώσου προέδρου– όταν η Hamas πραγματοποίησε τις πολύνεκρες επιθέσεις.
Η βία εκείνης της ημέρας παρομοιάζεται με τις αγριότητες του Ολοκαυτώματος και με τις σφαγές των Μπαντεριστών στην Ουκρανία.
Κατά την ίδια ανάλυση, δεν έχει σημασία αν οι επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ γίνονται με πρωτοβουλία των Αράβων γειτόνων ή με την υποκίνηση δυνάμεων όπως το Ιράν και η Τουρκία• το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Τα αμφισβητούμενα εδάφη, που συχνά αποδίδονται στην Παλαιστίνη, δεν κατακτήθηκαν από δεξιές κυβερνήσεις αλλά υπό αριστερές, ενώ και η Γάζα καταλήφθηκε σε περίοδο διακυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος.
Η συζήτηση επεκτείνεται στη σημασία του Κατάρ. Τονίζεται ότι τα συμφέροντα των κρατών επηρεάζονται και από δωροδοκίες που πληρώνονται «όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στο Ισραήλ».
Ο Netanyahu, σύμφωνα με την ανάλυση, για να αποφύγει πιθανές διώξεις από το Κατάρ, θα πρέπει να πλήξει τη Hamas ακόμα και στο έδαφος του κράτους αυτού. Υπενθυμίζεται ότι ο Zelimkhan Yandarbiyev εξοντώθηκε στο Κατάρ μετά από εντολή του Ρώσου προέδρου.
Οι αντιφάσεις της ρωσικής πολιτικής
Σχολιάζοντας τη ρωσική στάση, επισημαίνεται ότι η Μόσχα ξεκίνησε τον αιώνα με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, επιμένοντας ότι «οι τρομοκράτες πρέπει να εξοντώνονται όπου κι αν βρίσκονται».
Ωστόσο, σήμερα, τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Hamas, αλλά και οι Αφγανοί Taliban, «σπεύδουν να μας αγκαλιάσουν».
Σημειώνεται ότι οι Taliban εξακολουθούν να μην αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ανθρώπινα όντα –κατά τον τελευταίο σεισμό, δεν επέτρεψαν τη διάσωση εγκλωβισμένων γυναικών, ενώ οι μερίδες ψωμιού τους μειώθηκαν δραστικά.
Παρά ταύτα, η Ρωσία αναπτύσσει διπλωματικές σχέσεις μαζί τους.
Αντίστοιχες παραδοξότητες παρατηρούνται και στη Συρία, όπου η Μόσχα συνεργάζεται με νέες ηγεσίες που προέρχονται από οργανώσεις απαγορευμένες στη Ρωσία, ενώ προχωρούν σε εθνοκαθάρσεις.
Η ανάλυση θυμίζει τη σοβιετική εποχή, όταν η Μόσχα συνεργαζόταν ακόμη και με καθεστώτα όπως αυτό του Jean-Bédel Bokassa στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, μόνο και μόνο για την εξασφάλιση ορυκτών.
ΟΗΕ, Γαλλία και η «αναγνώριση» της Παλαιστίνης
Η συζήτηση μεταφέρεται στον ΟΗΕ, ο οποίος εξετάζει το ζήτημα της Παλαιστίνης.
Η Γαλλία και άλλες χώρες δηλώνουν έτοιμες να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη ως κράτος.
Ο Emmanuel Macron χαρακτηρίζεται «ηλίθιος», με την επισήμανση ότι ακόμη και αν το πράξει, «το Ισραήλ δεν νοιάζεται».
Η ανάλυση τονίζει ότι πρέπει να διαχωριστεί η πραγματική πολιτική από την επίδειξη δύναμης και τη «βλακεία», υπογραμμίζοντας ότι ο ΟΗΕ έχει χάσει κάθε ουσιαστική επιρροή, όπως και ο Αραβικός Σύνδεσμος.
Η Κίνα, σύμφωνα με το σχόλιο, δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, αλλά για το εμπόριο πετρελαίου, φυσικού αερίου και πρώτων υλών, καθώς και για τη διατήρηση εμπορικών διαδρόμων μέσω Τουρκίας που παρακάμπτουν τη Ρωσία.
Η ειρήνη στην περιοχή δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά εργαλείο οικονομικής στρατηγικής.
Όσο για τις δυνάμεις που ευνοούν την αποσταθεροποίηση, το δάχτυλο δείχνει την Τεχεράνη και την Άγκυρα: το Ιράν διακηρύσσει ανοιχτά την πρόθεση καταστροφής του Ισραήλ, ενώ ο Recep Tayyip Erdogan κατηγορείται ότι στρέφει διαρκώς τους λαούς τον έναν εναντίον του άλλου.
Σε κάθε περίπτωση, η Μέση Ανατολή περιγράφεται ως μια περιοχή όπου «όλοι προσπαθούν να καταστρέψουν τους πάντες» και όπου επικρατεί η αντίληψη ότι «οι γείτονες είναι καθάρματα και απάνθρωπα όντα που αξίζουν μόνο τα χειρότερα».
Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, εκτιμάται ότι στον ισλαμικό κόσμο έχουν σκοτωθεί περίπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι σε εσωτερικές συγκρούσεις.
Μάλιστα, οι απώλειες των Παλαιστινίων από τις συγκρούσεις με τους Λιβανέζους, Σύρους, Ιορδανούς, Ιρακινούς και άλλους Άραβες αποδίδονται ως πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που υπέστησαν από τις αντιπαραθέσεις τους με τους Ισραηλινούς.
Μάλιστα, αρκετές χώρες σχεδιάζουν να αναγνωρίσουν επίσημα την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.
{inAds}
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Evgeny Satanovsky αναλύει τον ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή και τις δυναμικές που διαμορφώνονται.
Ο Satanovsky απέρριψε τον ισχυρισμό ότι το Ισραήλ προσπαθεί να μετατραπεί σε «αστυνομία» της Μέσης Ανατολής, χαρακτηρίζοντας την άποψη αυτή «ηλίθια» και προϊόν μιας ξεπερασμένης σοβιετικής ρητορικής.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Evgeny Satanovsky αναλύει τον ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή και τις δυναμικές που διαμορφώνονται.
Ο Satanovsky απέρριψε τον ισχυρισμό ότι το Ισραήλ προσπαθεί να μετατραπεί σε «αστυνομία» της Μέσης Ανατολής, χαρακτηρίζοντας την άποψη αυτή «ηλίθια» και προϊόν μιας ξεπερασμένης σοβιετικής ρητορικής.
Όπως υπογράμμισε, το Ισραήλ είναι ένας «σοβαρός παράγοντας» και πλέον συγκαταλέγεται στις περιφερειακές υπερδυνάμεις της Μέσης Ανατολής, σε μεγαλύτερο βαθμό ακόμη και από το Ιράν.
Ωστόσο, το αν υπερέχει της Τουρκίας παραμένει ανοιχτό ζήτημα.
«Αν ο Recep Tayyip Erdogan σύρει το Ισραήλ σε πόλεμο, θα δούμε ποια είναι η πραγματική υπερδύναμη στην περιοχή», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο Satanovsky σημείωσε ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος που επί δεκαετίες μάχεται απέναντι σε όλους τους αντιπάλους του, προκαλώντας τους συνεχείς ήττες.
Αν και υπήρξαν στιγμές λαθών και τοπικών ηττών –κυρίως όταν το Ισραήλ συμμετείχε σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ ή του ΟΗΕ– η πραγματική του ισχύς αποδεικνύεται όταν επιστρέφει στη λογική της επιβίωσης και της στήριξης των συμμάχων του.
«Είναι ένα κράτος που το σέβονται όσοι συνεργάζονται μαζί του και το μισούν όσοι προσπαθούν να το καταστρέψουν», τόνισε.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το Ισραήλ επιβιώνει χάρη στη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ η Ρωσία έχει για σύμμαχο τη Βόρεια Κορέα: «Ευχαριστούμε τους Βορειοκορεάτες, όπως οι Ισραηλινοί ευχαριστούν τους Αμερικανούς», σχολίασε σκωπτικά.
Η κοινωνία του Ισραήλ και ο Netanyahu
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Satanovsky στην εσωτερική πολιτική σκηνή του Ισραήλ και τον ρόλο του Benjamin Netanyahu.
Σύμφωνα με τον ίδιο, σημαντικό μέρος της ισραηλινής κοινωνίας –αν και λιγότερο από το μισό– «απλώς μισεί προσωπικά τον Netanyahu».
{inAds}
Παράλληλα, υπάρχουν έντονες κοινωνικές αντιθέσεις: οι Ορθόδοξοι, οι έποικοι, αλλά και ομάδες που αντιπαθούν ανοιχτά τους ψηφοφόρους του πρωθυπουργού.
Παράλληλα, υπάρχουν έντονες κοινωνικές αντιθέσεις: οι Ορθόδοξοι, οι έποικοι, αλλά και ομάδες που αντιπαθούν ανοιχτά τους ψηφοφόρους του πρωθυπουργού.
«Το Ισραήλ είναι μια χώρα όπου όλοι αντιπαθούν τους άλλους, και πάντα έτσι ήταν», τόνισε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η πλειοψηφία συνεχίζει να ψηφίζει τον Netanyahu και τα κόμματα της συμμαχίας του, διασφαλίζοντάς του τη δυνατότητα σχηματισμού κυβερνήσεων πλειοψηφίας.
Ο Satanovsky υπογράμμισε ότι μόνο οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι μπορούν να ρίξουν τον Netanyahu, ο οποίος όμως ξέρει να αντεπιτίθεται.
Θύμισε, επίσης, ότι το Ισραήλ είναι μια χώρα όπου ακόμη και πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι έχουν φυλακιστεί για υποθέσεις που σε άλλες χώρες θα περνούσαν απαρατήρητες.
Ενδεικτικά ανέφερε την περίπτωση του πρώην προέδρου Moshe Katsav, ο οποίος καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκισης, τονίζοντας ότι τέτοια φαινόμενα δείχνουν τις ιδιαιτερότητες και τις συγκρούσεις που χαρακτηρίζουν την ισραηλινή κοινωνία.
Η εφημερίδα SP θέτει το ερώτημα: «Είναι ο Netanyahu ωφέλιμος για τη Ρωσία;».
Η απάντηση που δίνεται είναι ξεκάθαρη: «Για τη Ρωσία, δεν υπάρχει καλύτερος Ισραηλινός πρωθυπουργός».
Ο λόγος είναι ότι ο Netanyahu διατηρεί κακές σχέσεις με τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς, τους οποίους «δεν αντέχει», δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Ουκρανό πρόεδρο –τον οποίο θεωρεί «μάστορα σε όλα τα επαγγέλματα»– και, από αυτή την άποψη, παρουσιάζει ομοιότητες με τον Donald Trump.
Παράλληλα, διατηρεί εξαιρετική σχέση με τον Vladimir Putin, κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να επιτύχει οποιοσδήποτε άλλος Ισραηλινός πολιτικός, είτε προέρχεται από την αριστερά είτε από το κεντρώο «στρατόπεδο της ειρήνης».
Το Ισραήλ και η απειλή αφανισμού
Απαντώντας στο υποθετικό ερώτημα εάν οι κεντρώοι αναλάμβαναν την εξουσία στο Ισραήλ και επέλεγαν την παύση των συγκρούσεων, η θέση είναι κατηγορηματική: αν το Ισραήλ σταματήσει να πολεμά τους εχθρούς του, «θα καταστραφεί φυσικά».
Το επιχείρημα στηρίζεται στα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023 –την ημέρα των γενεθλίων του Ρώσου προέδρου– όταν η Hamas πραγματοποίησε τις πολύνεκρες επιθέσεις.
Η βία εκείνης της ημέρας παρομοιάζεται με τις αγριότητες του Ολοκαυτώματος και με τις σφαγές των Μπαντεριστών στην Ουκρανία.
Κατά την ίδια ανάλυση, δεν έχει σημασία αν οι επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ γίνονται με πρωτοβουλία των Αράβων γειτόνων ή με την υποκίνηση δυνάμεων όπως το Ιράν και η Τουρκία• το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Τα αμφισβητούμενα εδάφη, που συχνά αποδίδονται στην Παλαιστίνη, δεν κατακτήθηκαν από δεξιές κυβερνήσεις αλλά υπό αριστερές, ενώ και η Γάζα καταλήφθηκε σε περίοδο διακυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος.
Η συζήτηση επεκτείνεται στη σημασία του Κατάρ. Τονίζεται ότι τα συμφέροντα των κρατών επηρεάζονται και από δωροδοκίες που πληρώνονται «όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στο Ισραήλ».
Ο Netanyahu, σύμφωνα με την ανάλυση, για να αποφύγει πιθανές διώξεις από το Κατάρ, θα πρέπει να πλήξει τη Hamas ακόμα και στο έδαφος του κράτους αυτού. Υπενθυμίζεται ότι ο Zelimkhan Yandarbiyev εξοντώθηκε στο Κατάρ μετά από εντολή του Ρώσου προέδρου.
Οι αντιφάσεις της ρωσικής πολιτικής
Σχολιάζοντας τη ρωσική στάση, επισημαίνεται ότι η Μόσχα ξεκίνησε τον αιώνα με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, επιμένοντας ότι «οι τρομοκράτες πρέπει να εξοντώνονται όπου κι αν βρίσκονται».
Ωστόσο, σήμερα, τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Hamas, αλλά και οι Αφγανοί Taliban, «σπεύδουν να μας αγκαλιάσουν».
Σημειώνεται ότι οι Taliban εξακολουθούν να μην αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ανθρώπινα όντα –κατά τον τελευταίο σεισμό, δεν επέτρεψαν τη διάσωση εγκλωβισμένων γυναικών, ενώ οι μερίδες ψωμιού τους μειώθηκαν δραστικά.
Παρά ταύτα, η Ρωσία αναπτύσσει διπλωματικές σχέσεις μαζί τους.
Αντίστοιχες παραδοξότητες παρατηρούνται και στη Συρία, όπου η Μόσχα συνεργάζεται με νέες ηγεσίες που προέρχονται από οργανώσεις απαγορευμένες στη Ρωσία, ενώ προχωρούν σε εθνοκαθάρσεις.
Η ανάλυση θυμίζει τη σοβιετική εποχή, όταν η Μόσχα συνεργαζόταν ακόμη και με καθεστώτα όπως αυτό του Jean-Bédel Bokassa στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, μόνο και μόνο για την εξασφάλιση ορυκτών.
ΟΗΕ, Γαλλία και η «αναγνώριση» της Παλαιστίνης
Η συζήτηση μεταφέρεται στον ΟΗΕ, ο οποίος εξετάζει το ζήτημα της Παλαιστίνης.
Η Γαλλία και άλλες χώρες δηλώνουν έτοιμες να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη ως κράτος.
Ο Emmanuel Macron χαρακτηρίζεται «ηλίθιος», με την επισήμανση ότι ακόμη και αν το πράξει, «το Ισραήλ δεν νοιάζεται».
Η ανάλυση τονίζει ότι πρέπει να διαχωριστεί η πραγματική πολιτική από την επίδειξη δύναμης και τη «βλακεία», υπογραμμίζοντας ότι ο ΟΗΕ έχει χάσει κάθε ουσιαστική επιρροή, όπως και ο Αραβικός Σύνδεσμος.
Η Κίνα, σύμφωνα με το σχόλιο, δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, αλλά για το εμπόριο πετρελαίου, φυσικού αερίου και πρώτων υλών, καθώς και για τη διατήρηση εμπορικών διαδρόμων μέσω Τουρκίας που παρακάμπτουν τη Ρωσία.
Η ειρήνη στην περιοχή δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά εργαλείο οικονομικής στρατηγικής.
Όσο για τις δυνάμεις που ευνοούν την αποσταθεροποίηση, το δάχτυλο δείχνει την Τεχεράνη και την Άγκυρα: το Ιράν διακηρύσσει ανοιχτά την πρόθεση καταστροφής του Ισραήλ, ενώ ο Recep Tayyip Erdogan κατηγορείται ότι στρέφει διαρκώς τους λαούς τον έναν εναντίον του άλλου.
Σε κάθε περίπτωση, η Μέση Ανατολή περιγράφεται ως μια περιοχή όπου «όλοι προσπαθούν να καταστρέψουν τους πάντες» και όπου επικρατεί η αντίληψη ότι «οι γείτονες είναι καθάρματα και απάνθρωπα όντα που αξίζουν μόνο τα χειρότερα».
Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, εκτιμάται ότι στον ισλαμικό κόσμο έχουν σκοτωθεί περίπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι σε εσωτερικές συγκρούσεις.
Μάλιστα, οι απώλειες των Παλαιστινίων από τις συγκρούσεις με τους Λιβανέζους, Σύρους, Ιορδανούς, Ιρακινούς και άλλους Άραβες αποδίδονται ως πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που υπέστησαν από τις αντιπαραθέσεις τους με τους Ισραηλινούς.
